It’s complicated

Het zal niet anders zijn voor jou, maar ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige gedachten en verlangens. Soms verlang ik naar veel informatie, inspiratie en contact. Soms naar absolute leegte en stilte. Er zijn dagen dat ik uit bed spring omdat de zon schijnt, er blauwe hemel is en ik er op uit wil trekken. En er zijn dagen dat ik liever thuis blijf hangen, rustig lezend, knuffelend, thee drinkend en snoepend. Ik heb een hoop ideeën en plannen ontwikkeld om mijn boek te promoten. En toch, soms heb ik er de goesting niet voor. Ik vind een houvast in structuur en routine, en verlang intens naar vrijheid. Ik ben gedisciplineerd en ben trots op een stevige portie wilskracht. Maar ben even goed lui en afwachtend. Samenwerken vind ik heerlijk. Maar niet altijd. Soms is solo zoveel beter. Ik doe doe doe, maar soms kan ik alleen maar voelen. Ik noem me graag een positivo, maar er zijn dagen dat ik dat zelf niet geloof. Ik geloof in de goedheid van de mens en de kracht van de natuur. Maar soms geloof ik in helemaal niks meer. Alles is dubbel. It’s complicated.

Tijdens een herbronningsweek had ik het genoegen de kunstenares Maen Florin te ontmoeten. We brachten beiden recent ons eerste boek uit en daar kwam een gelukkige ruil van in de warme gedachte dat we in elkaars werk duiken.

In haar werk ontdek je dat boeiende spel van aantrekken en afstoten. Die complexe dualiteit zoals enkel een kunstenaar het kan verbeelden. In haar recent uitgebrachte boek dat het werk van de afgelopen tien jaar samenbrengt, lees je het prachtig stuk van Stefan Hertmans “Het gebochelde mannetje diep in ons” waarin hij het oeuvre gepast betekenis toeschrijft. En ja, je voelt er je eigen duistere kant in. Het zwarte schaap in elk van ons dat moet lijden in plaats van de ander. Maar die duistere kant (die je kan beschouwen als alles wat ons vreemd en vertrouwd is), die kijk je best niet rechtstreeks in de ogen, maar probeer je vanuit je ooghoeken voorzichtig in je blik te vangen. Zonder die echt te bekijken.

De sculpturen tonen een poëtische complexiteit. Ze zijn weerloos en oppermachtig. Mede doordat er niet naar de toeschouwer wordt teruggekeken door dat wat hij zelf niet onder ogen kan zien. Hun kinderlijke lichamen torsen het geweten van een volwassen wereld die niet op hen wil lijken, maar die, in de persoon van de toeschouwer, verdomd goed weet dat daar een beeld van verzonken innerlijkheid voor ogen staat. Het zijn prachtige iconen van het getormenteerde innerlijke leven die je niet onberoerd laten.

Maen Florin, hugg, 2013
Maen Florin, on the wall, 2016
Maen Florin, on the wall, 2015
Maen Florin, We belong to paradise, 2014

Hou haar nieuwspagina in de gaten, want er staan heel wat tentoonstelling op til.

4 reacties op “It’s complicated

  1. Zo mooi en herkenbaar…
    Bedankt!

    1. Graag gedaan, in touch with our dark side, ik heb het nooit anders geweten.

  2. amai, die eerste paragraaf is supermooi verwoord. en heel herkenbaar. Die dualiteit en complexiteit zijn ook eigen aan mij. dank om te delen en het zo sterk uit te drukken!

    1. Graag gedaan Gwen en dank je voor je lof, fijn weekend voor straks

Laat een reactie achter op Anoniem Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *