Samen

Werk je het liefst samen of alleen? Een moeilijke vraag, niet? En sommigen schamen zich zelfs voor hun antwoord. Wat volstrekt onnodig is natuurlijk. Het zegt hoe jouw talent het beste aan bod komt. Voor sommigen is dat omringd en in intensief overleg met anderen. En voor anderen is dat het liefst in alle stilte en zo lang mogelijk alleen.

Samen werken is verschillend van samenwerken. Zo vind ik het heerlijk wekelijks een dagje in de coworking space Likebirds te werken. Ik voel me daar omringd, geïnspireerd en ondersteund door andere solo-ondernemers. Zeker vorige week was het geen week om veel alleen aan het werk te zijn. En dan zijn het vanzelfsprekend gezelschap, de ervaringsuitwisseling bij de lunch en de verkwikkende theepauzes meer dan welkom. Het maakt me zowaar een blijer en gelukkiger mens. Op die manier samen werken vind ik helemaal top. Ik blijf stuurvrouw en matroos tegelijk. In alle vrijheid.

Samenwerken ligt veel solo-ondernemers een stuk moeilijker. Mij ook. Ik hou van gezelschap, kritische stemmen en klankborden. Maar mijn vrijheid is me enorm dierbaar. Zowel inhoudelijk als organisatorisch. Ik gun mezelf een enorm vrijheidsgraad in mijn denken. En ik werk volgens mijn moodplanning. En die laat meestal slechts beperkte ruimte voor anderen toe.

Terwijl ik heel wat creatieve solo-ondernemers ken die snakken naar dat zaligmakend partnership. Die dromen dat in een goede samenwerking één plus één drie wordt omwille van de perfecte complementariteit. Twee paar hersenen, ogen, oren en handen om uit de mouwen te steken is krachtiger en opmerkzamer dan één. John Lennon en Paul McCartney van The Beatles zijn er een gekend voorbeeld van. Het is zeker mogelijk, maar dan hou je best enkele valkuilen in gedachten en stop je met het idealiseren van samenwerken als oplossing voor al jouw obstakels.

In een team samenwerken houdt het risico in op zelfgenoegzaamheid en het vals vertrouwen in het collectief denken. Niet alles wat je samen beslist en doet is juist, ook al bezorgen jullie elkaar er een goed gevoel bij. Bovendien spelen er verwachtingen en druk binnen een groep waaraan moeilijk te ontsnappen valt. En wat nog het meest opmerkelijk is, aan elke samenwerking hangt ook een prijskaartje. Die van de “opportunity cost”. Die samenwerking genereert inderdaad kansen en mogelijkheden, maar ten koste van andere taken. Want telkens wanneer je aan het samenwerken bent, ben je niet bezig met een hoop andere taken die ook dienen te gebeuren. Al is het natuurlijk heel fijn een productief gevoel te hebben wanneer je volop in overleg bent. Alleen, we hebben ook andere soorten productiviteit nodig.

Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst samen is. Hoe dan ook. Maar ga eens na, kies je voor samen werken of voor samenwerken? Is het het laatste, hou dan rekening met een uitstekende complementariteit binnen je team en een duidelijke verdeling van de rollen en verantwoordelijkheden. Maar vooral, blijf je creatief werk alleen doen. Geef elkaar huiswerk en het echte betekenisvolle creatieve denken doe je alleen.

Op die manier kan het je ook uit je comfortzone halen. En vermijd je dat net de samenwerking de comfortzone wordt waarin je blijft hangen. Rinus Van de Velde doet dit op een mooie manier vind ik. Hij komt met de ideeën gebaseerd op de inspiratie die hij opzoekt. Voor de voorbereiding en de uitvoering omringt hij zich met een bevriende assistent, decorbouwer en fotograaf. Om uiteindelijk zelf of samen met hen deel te worden van het beeld (de foto) zodat hij het kan uittekenen vertrekkende van de foto. Want uit het hoofd tekenen lukt hem niet goed. Maar die bevriende omkadering bestaat niet uit ja-knikkers. Er is ruimte voor tegenstand en tenslotte blijft het Rinus die de keuzes maakt. En soms is dat een volledig decor naar het containerpark brengen omdat het dan toch niet het goede materiaal vormt voor een sterke tekening. Maar door zich door een handvol vrienden te laten ondersteunen blijft het wel leuk. En het bevat een gezonde dosis pragmatiek.

 

Nog tot 5 juni, Rinus Van de Velde | Donogoo Tonka in het S.M.A.K.

(Afbeelding: Rinus Van de Velde, ‘An investigation into the hyperpersonal …,’ 2015, 210 x 250 cm, charcoal on canvas, artist frame, courtesy Tim Van Laere Gallery, Antwerp)

Bronnen:

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *