How to?

We zijn met z’n allen op zoek naar zinvolle en bevredigende jobs. En ja, we kennen een paar heel goede voorbeelden. Maar ook en vooral een pak mensen die met hun handen in het haar zitten en een steeds groter wordend cynisch vraagteken meeslepen hieromtrent.

Zoals jullie weten ben ik fan van Mark Rothko. Hij is in staat alles met niets te zeggen en zijn doeken aanschouwen is werkelijk een ervaring op zich. Een ervaring die ik na het zien van het toneelstuk “rood” in mijn agenda inschreef, zodat het feest dit weekend in London plaats vindt. Rood doet leven! 

Rothko is – jammer genoeg – het voorbeeld van een artiest die slachtoffer werd van de ultieme identificatie met zijn werk. Hij deed er 20 jaar over om zijn eigen specifieke beeldtaal te ontwikkelen. Zijn leven was een niet aflatende zoektocht naar de juiste woorden om zijn werk te duiden. Als schilder, was hij echt een denker en een gedreven didacticus. Voortdurend op zoek naar de betekenis en de relevantie van zichzelf als kunstenaar en zijn oeuvre binnen de kunstgeschiedenis. Alles draaide om inhoud, kleur en verf. En uiteindelijk is hij eraan ten onder gegaan. Zich hevig verzettend tegen de opkomende pop-art en overmand door verdriet omwille van het verlies van de relevantie van zijn werk. Zonder het aandeel van zijn privé situatie te willen minimaliseren.

MarkRothko_studio

Rothko als ultieme voorbeeld van een man met een zinvolle opdracht, met een roeping zeg maar. Al is hij nu wel een extreem voorbeeld van een kunstenaar die zich met zijn volledige zijn aan zijn werk wijdde.

Maar ik zou iedereen aanraden een job te beoefenen waar je met hart en ziel kan achterstaan. Hierbij verwijs ik graag naar de filosoof Roman Krznaric, met zijn boek “How to find fulfilling work”, verschenen in de “how to-serie” uitgegeven door The School of Life, in London.

 “The desire for fulfilling work — a job that provides a deep sense of purpose, and reflects our values, passions and personality — is a modern invention. … For centuries, most inhabitants of the Western world were too busy struggling to meet their subsistence needs to worry about whether they had an exciting career that used their talents and nurtured their wellbeing. But today, the spread of material prosperity has freed our minds to expect much more from the adventure of life. We have entered a new age of fulfillment, in which the great dream is to trade up from money to meaning.”

Maar hoe doe je dat dan? Want dit is makkelijker gezegd dan gedaan. En welke factoren helpen of belemmeren ons hierin?

Als vrouw kunnen we gelukkig al enkele decennia kiezen of en wanneer we onze loopbaan onderbreken voor zwangerschappen.  Op ons 18de en zelfs een stuk later hadden we geen idee welke loopbaan zinvol kon zijn. Laat staan dat we daar over nadachten. Onze studiekeuze stuurt niet iedereen de juiste richting uit. Maar gelukkig hebben we ons niet allemaal laten leiden door de goedbetaalde jobs. Geld als enige motivator is zelden aan de orde. Daar zijn we alvast al uit. En voor het prestige moeten we ook niet beginnen aan onze creatieve carrières, enkele uitzonderingen ter zijde gelaten natuurlijk. Dus over naar de echte wijzen.

Aristoteles wees ons erop dat we onze roeping kunnen vinden op het kruispunt tussen de behoeftes in de wereld en onze talenten. Bij uitbreiding is dit het kruispunt tussen onze talenten, wat je gelukkig maakt en een behoefte in de markt.

Het wordt pas echt interessant wanneer we de Franse schrijver François-René de Chateaubriand erbij halen, die meer dan een eeuw geleden het volgende schreef.

“A master in the art of living draws no sharp distinction between his work and his play; his labor and his leisure; his mind and his body; his education and his recreation. He hardly knows which is which. He simply pursues his vision of excellence through whatever he is doing, and leaves others to determine whether he is working or playing. To himself, he always appears to be doing both.”

Nice. We zijn dus aangekomen bij de “work-life integration”, ook geen evidentie, toch? Maar het lukt me aardig, moet ik zeggen. Tijdens dit schrijfstukje nam ik mijn kleinste dochter uit bed, bracht haar naar beneden en troostte haar nog eens opnieuw. En mijn oudste dochter heb ik nog eens boos gemaakt met de boodschap dat verveling goed is voor haar. OK, het is toegelaten hier even te fronsen terwijl ik rustig door ga. En dit weekend trek ik met vrienden en zonder kinderen naar London. Met literatuur in de bagage (voor de mogelijks dode momenten), een ticket voor Paul Klee en de Rothko Seagram Murals in Tate Modern en het plan “The School of Life” eens grondig te besnuffelen. Allemaal bronnen die me kunnen helpen in mijn groei naar een expert in het coachen van creatieve talenten.

Maar Krznaric waarschuwt dat deze drang naar expertise ons berooft van een essentieel kenmerk van de menselijke soort. Namelijk de veelvuldige identiteiten die we allemaal hebben en de kneedbaarheid en veranderlijkheid van ons karakter.

 

“Specialization may all be very well if you happen to have skills particularly suited to these jobs, or if you are passionate about a niche area of work, and of course there is also the benefit of feeling pride in being considered an expert. But there is equally the danger of becoming dissatisfied by the repetition inherent in many specialist professions. … Moreover, our culture of specialization conflicts with something most of us intuitively recognize, but which career advisers are only beginning to understand: we each have multiple selves. … We have complex, multi-faceted experiences, interests, values and talents, which might mean that we could also find fulfillment as a web designer, or a community police officer, or running an organic cafe. This is a potentially liberating idea with radical implications. It raises the possibility that we might discover career fulfillment by escaping the confines of specialization and cultivating ourselves as wide achievers … allowing the various petals of our identity to fully unfold.”

 

Oef! Wat een opluchting, voor mij althans.

Dus rest ons niks meer dan te geloven in enkele clichés: zelfvertrouwen, daadkracht, werklust en doorzetting.

Zo komen we wel bij die zinvolle job, bij onze roeping. We moeten geloven dat we in de wieg werden gelegd voor iets en om dat te bereiken, we heel hard moeten werken. Als je al die energie inzet in de richting van je doel, dan ontstaat er misschien wel een roeping, zonder dat je het beseft. Die roeping kan er komen door je met volle toewijding te storten op werk dat ons diepe voldoening verschaft, ons in flow brengt en een gevoel van vrijheid bezorgt. Na verloop van tijd kan er zich dan een tastbaar en inspirerend doel aftekenen, dat kan groeien en bloeien dankzij jouw zelfvertrouwen, inzet en daadkracht.

Maria Popova wijst me nogmaals op de bijzondere ervaring die vervat zit in de aanschouwing van een Rothko. Of eerder hoe je een Rothko niet moet ervaren eigenlijk. Helemaal in lijn met het verfrissende boek dat mee in mijn koffertje naar London reist en al een poosje klaar ligt op mijn nachtkastje. “Art as therapy”. Mijn inspiratie voor mogelijks een nieuw project. Dit weekend in het mini uitgetest op mijn vriend bij een bezoek aan de mooie expo “Painted. Schilderkunst uit de collectie” in het SMAK. Misschien dat mijn medereizigers in London er ook aan zullen moeten geloven.

ART-AS-THERAPY-book-shot_56

Bron: How to find fulfilling work, Maria Popova

 

 

 

4 reacties op “How to?

  1. Hallo Charlotte, Ja, dat boek van Roman Krznaric was ook voor mij een openbaring, ik heb het net gelezen (en een samenvatting van gemaakt voor een cursus waar ik mee bezig ben). Hij heeft een heel verfrissende kijk op loopbaanveranderingen. Trouwens het boek bestaat ook in het nederlands met als titel ‘Werk vinden dat bij je past’. Hij heeft het overvoldoening die niet alleen wordt bepaald door de inhoud van de job, maar ook doordat je je daarbij ‘in de flow’ voelt en de vrijheid hebt om zelf te beslissen. Zeker een aanrader. Bedankt voor de leuke beschouwingen ! gr, Olga

    1. Dag Olga,
      Jij bent bedankt voor de interessante toevoeging. Die beslissingsvrijheid, die is absoluut goud waard. Tot binnenkort,
      Charlotte

  2. Zeer mooie en treffende post, Charlotte. Ik heb hem naar vrienden en collega’s doorgestuurd. 20 jaar geleden gooide ik de handdoek in de ring: ik liet mijn job bij een multinational staan en startte iets met vrienden. Ik ben dankbaar voor het schitterende avontuur dat we sindsdien hebben mogen beleven. En het wordt alleen maar beter … Naast zelfvertrouwen, daadkracht, werklust en doorzetting zou ik ook liefde en empathie als drijvende krachten willen aanhalen …

  3. Dag Philippe,
    Bedankt voor je appreciatie en forward. Leuk te lezen dat je geen spijt hebt van de afgelopen 20 jaar en het steeds beter wordt. Goed eigenlijk dat je dit aankaart, want twintig jaar is toch een mooie periode. Dus naast zelfvertrouwen, daadkracht, werklust, doorzetting, liefde en empathie, voeg ik graag ook nog geduld toe. Een heel moeilijke vind in persoonlijk, maar wellicht een erg belangrijke.
    vele groetjes
    Charlotte

Laat een reactie achter op Charlotte Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *