Magisch

Eind december had ik het genoegen om in uitstekend gezelschap een paar dagen door te brengen in de Hoge Veluwe in Nederland. Een prachtig park dat naast een uitstekende buitenbeleving plaats biedt aan het Kröller Muller Museum. Het museum huisvest een innemende collectie, zowel binnen als buiten de muren van het prachtig staaltje architectuur uit 1938 ontworpen door Henry van de Velde in opdracht van Hélène Kröller Muller.

De tijdelijke tentoonstelling rond de vroege Van Gogh is ronduit indrukwekkend. De opbouw is zeer logisch en er is een knappe verweving van zijn levensverhaal- en houding met zijn werken. En de getoonde stukken zijn gewoonweg schitterend. Ik zou er veel over willen delen, maar wil er eerst nog veel meer over weten. Dus meer daarover later. Kijk, zo kan ik me toch nog op een goed voornemen betrappen bij de start van dit jaar. Terwijl ik daar normaal categoriek niet aan mee doe. Voor alles een eerste keer dan maar.

Verder omvat de collectie topstukken van moderne meesters zoals Claude Monet, Georges Seurat, Pablo Picasso en Piet Mondriaan.

Eentje raakte me enorm. Hoe klein en onbelangrijk het ook opgesteld staat in de museumzaal, zo ontegensprekelijk streelde het mijn hart. Het gaat over “Petite chouette” van Picasso (1951 – 53)

Het uiltje is compact en staat hoog op de poten. Dit doet vermoeden dat het om een steenuil gaat. Picasso maakte het van spijkers, schroeven, bouten en ander ijzerwerk van de werkbank, een deksel van een blikje en een aardewerken bakje en gips. Het heeft een patina die te danken is aan een laag schellak. Het ziet er zo zorgvuldig in elkaar geknutseld uit dat het een ongeziene kwetsbaarheid uitstraalt. In 1946 ontfermde Picasso zich over een gewond steenuiltje dat hij in z’n tuin vond. Sindsdien is een uil een aantal keer voorgekomen in zijn werk.

Ook de beeldentuin is een bijzondere ervaring. Het is één van Europa’s grootste beeldentuinen. Ruim 160 sculpturen van beeldbepalende kunstenaars zoals Aristide Maillol tot Jean Dubuffet, van Marta Pan tot Pierre Huyghe. En niet te vergeten Richard Serra. Te midden van hoge bomen, ruisende wind en vogelgefluit.

Wat me daar vooral trof in de Hoge Veluwe was de magische combinatie van natuur, stilte, zuurstof, ruimtelijkheid, kunst, architectuur en genietende mensen. Plus de vriendelijke duidelijkheid van de Nederlanders. Heel bijzonder. Wat me naadloos brengt bij het Neon werk uit 1967 van Bruce Nauman bij de ingang (of is het de uitgang, want toen pas merkte ik het op) van het museum.