Nooit tevreden, altijd vooruit!

Het is opmerkelijk hoe kunstenaars alleen maar bezig willen zijn met hun volgende werk en steeds hopen dat hun laatste hun beste is. Ze geven zichzelf weinig tijd tevreden te zijn en schakelen het liefst van al meteen over naar het volgende werk zodra er één klaar is. Voor Picasso en Lucian Freud is tevredenheid de vijand van de zelfovertreffing.

In “Man met blauwe sjaal” van Martin Gayford lees ik de houding van Lucian Freud met betrekking tot het belang van oud en nieuw werk. Een sprekend stukje van Lucian Freud: “Als een schilderij klaar is en ik kijk ernaar, vraag ik me af waar al die moeite voor nodig is geweest. Daarom was ik niet eens teneergeslagen toen, om een voorbeeld te geven, de directeur van het Tate belde om me te vertellen dat mijn portret van Francis Bacon was gestolen. Ik denk dat als je iets buitengewoon moeilijks probeert te doen, geen groter gevaar bestaat dan tevreden zijn met je werk, omdat het nu eenmaal je eigen werk is. Je wilt dat elk nieuw schilderij beter is dan het vorige. Wat heeft het anders voor zin?”

Portret Francis Bacon door Lucian Freud, 1952, olieverf op metaal,
7.8 x 12.7 cm 
Tate Gallery. Gestolen tijdens bruikleen in Berlijn in 1988 en nooit meer terug gezien.

In de jaren 40′ bezocht Lucian Freud Picasso in zijn atelier te Parijs. Op een dag liet Picasso hem een paar schilderijen zien met de vraag welke Lucian Freud de beste vond. Hij koos er een stuk of vier, vijf uit waarop Picasso zei: “ik ben erg blij dat je die hebt gekozen, ze horen namelijk bij de schilderijen die ik gisteren heb gemaakt.”

Eens voorbij is het voorbij voor Picasso, hij was altijd bezig met het volgende, nooit met het vorige. Niettegenstaande enorm verleidelijke omstandigheden. Een leuke anekdote ter illustratie is zijn afwezigheid bij de opening van zijn solotentoonstelling in London Tate in het voorjaar van 1960. Toen waren de Britten overvallen door de Picassomania. Tate bracht de meest uitgebreide retrospectieve van zijn werk tot dan en had hiermee de eerste art block-buster ooit gerealiseerd. En de doorbraak van Picasso in Engeland verwezenlijkt. Bij de opening was de pers even enthousiast over het werk als over het openingsfeest in aanwezigheid van high class celebrities, beroemde publieke figuren en artiesten. Maar niet Picasso. Hij ontbrak. Hij zag er het nut niet van in om aanwezig te zijn. Naar een vriend schreef hij: “Ik ben veel meer benieuwd naar het werk dat ik nog niet gemaakt heb”. De avond van de opening werd hij gezien tijdens een stierengevecht (één van zijn passies) in het gezelschap van vrienden. Zelfs lovende pers (grappig filmpje van toen) en een koninklijk privé bezoek deed hem niet afzakken naar London.

Picasso tijdens een stierengevecht in 1955 met zijn zoon Claude en vriend Jean Cocteau, Vallauris, Frankrijk.

Met tevredenheid is nochtans niks mis vind ik. Zolang het geen gelatenheid wordt die de ambitie indijkt. Tevredenheid is net het perfecte excuus voor een gepaste beloning. Prachtig werk vraagt hard werk en dat verdient waardering en beloning. Of je het nu goed vindt of niet 🙂

 

Bron: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/2012/jan/29/picasso-tate-1960-art-blockbuster