Thom Yorke en ik, zelfgekozen optimisten

Heb jij ook van die helden waar je je ongelooflijk mee verwant voelt? Ik wel. Thom Yorke is er zo één. Ik ben gek op die man, op zijn muziek, op zijn opinies, op zijn manier van werken en van bewegen. Al sinds ik hem leerde kennen via zijn hit “Creep” als lead zanger van Radiohead. En nog meer sinds ik me liet onderdompelen in hun creatie- en productieproces via de DVD “The King of Limbs. Radiohead live from the basement”. Het interview van Bart Steenhaut vorig weekend in De Morgen legt enkele schone gelijkenissen bloot tussen mijn held en mezelf. Bijvoorbeeld dat we beide gekozen hebben voor het optimisme. En nog zo veel meer.

Optimisme en pessimisme hebben alles te maken met de manier waarop je naar je verleden, je heden en je toekomst kijkt. En wat zeker is, het heeft een invloed op jezelf, je zaak, maar ook op je omgeving. En het is “self-fulfilling”. Ben je een optimist, dan zal je meestal getuigen over de goede dingen die je overkomen. Ben je een pessimist, gaat het vaker over de minder goede dingen die je overkomen. Niet toevallig. En het goede is, we kunnen beslissen een optimist te zijn. Of te worden.

Voor de nieuwsgierigen onder jullie, hieronder de gelijkenissen die ik vond tussen mijn held en mezelf.

Thom Yorke staat nu een pak lichter in het leven. Hij geeft een optimistische, ontspannen indruk, lacht en is tevreden. Hij heeft beslist een optimist te worden op zijn veertigste en te beginnen genieten van zijn leven. Ook al is hij geen lolbroek en maakt hij niet bepaald lichtvoetige muziek. Want zijn stemkleur leent zich daar niet toe. Dit zou ook voor mij kloppen mocht ik zangeres zijn, ook al is dit helemaal niet aan de orde.

Hij gelooft dat het niet gepermitteerd is door het leven te gaan als pessimist eens je kinderen hebt. En gelijk heeft hij. Toen de bandleden van Radiohead in de beginnende gezinsfase verkeerden, maakten ze de moeilijkste tijd in hun bestaan door. Vervolgens hebben ze de toekomst van Radiohead veilig gesteld door hun werk rond hun verantwoordelijkheden als ouders te bouwen. En sindsdien beleven ze de plezierigste momenten sinds lang.

Hij heeft zich verzoend met zijn succes. Ook al vindt hij het idee dat mensen naar hem opkijken nog steeds ongemakkelijk. Maar dat maakt hij ook niet ingewikkelder dan het is. Deze fase is voor mijn nog niet aan de orde, maar ik kan me voorstellen dat ik er net zo op zou reageren.

Met Radiohead werkt hij heel organisch. De groep werkt samen in een voortdurende zoektocht naar een sfeer, een klankkleur. Prachtig om te zien op de DVD “The King of Limbs. Radiohead live from the basement”.  Tijdens de opnames van dit album ging hij elke ochtend een uurtje alleen in het park zitten. Dit was zijn manier van meditatie die hem toeliet zich volkomen open te stellen voor elk voorstel zodat elke suggestie uit de groep een kans krijgt. Helemaal anders is het voor zijn werk met de groep “Atoms for Peace”, waar bijna alle nummers uit een beat zijn ontstaan. Ook met een prachtig resultaat als je kijkt naar de videoclip van Ingenue.

Hij heeft ondertussen ook geleerd dat het niet altijd helpt de boel te proberen forceren. Het leren golfsurfen in L.A. leerde hem dat het de kunst is je te laten meeslepen op de beweging van het water. En deze attitude past hij sindsdien ook toe bij het componeren, namelijk voldoende ruimte laten zodat het toeval kan spelen.

Hij gelooft in lange termijn relaties. Zo werkt hij al sinds 1994 samen met Stanley Donwood, de kunstenaar die instaat voor al het art work van Radiohead (Kid A).

En ja, hij is best wel sportief. Hij doet yoga en loopt twee keer per week. En ik kan me helemaal vinden in zijn maximum afstand van 10 km per loopsessie. Want als het langer wordt, slaat de verveling toe. Zo herkenbaar. En dat lopen, dat doen we in stilte, want daar hebben we behoefte aan.

Wat ik ook herken is die gretigheid die hem soms parten speelt. Hoe sterker die is, hoe flauwer de resultaten uitdraaien.

Een toevallige gelijkenis, we hebben nu allebei schouderlang bruin haar. Waarvan een niet mis te verstaan deel grijs. Bij mij is dit gelukkig niet in mijn baard.

Het loopt lekker voor ons. We zijn nog samen met onze liefde uit onze studententijd, hebben 2 gezonde en gelukkige kinderen, een redelijk comfortabel leven zonder grote zorgen.

En wat grappig is, net als Thom hou ik ook wel eens van een “Inspector Morse” aflevering. Alleen weten we de volgende dag al niet meer wie het gedaan heeft.

Hoe verwant voel jij je met je helden? En heb jij al eens een succesvolle pessimist ontmoet?

 

Bronnen:

 

 

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *