Je zou het bijna vergeten. Hoe inspirerend en vervullend het is om een bijzondere stad te verkennen met de zon op je schouders en je neus tussen het historisch erfgoed. Tot je er middenin zit. Dan stroomt de energie, val je van de ene verbazing in de andere en volgen de gelukkige toevalligheden elkaar naadloos op. Je brein gaat naar ontdekkings- en observatiemodus, je zintuigen staan op scherp, je hart vouwt open en je lichaam ontspant.
Het is heerlijk te ontdekken hoe de dingen soms wel en dan weer niet zijn zoals je verwacht. Zo is er niet één forum romanum, er zijn er meerdere. Want Rome is een waar openluchtmuseum waar de verschillende historische lagen werden blootgelegd. Waar de verschillende kunsttijdperken naast elkaar bestaan. Hier en nu. En waar je het ene niet kan waarderen zonder het andere te aanschouwen. Waar tijd en ruimte door elkaar lopen in één bruisend, levendig universum. Waar je met het blote oog ziet dat het leven complex en gelaagd is. Dat het altijd al zo geweest is en dat altijd zal blijven. Net als de mens. Verbazend hoe onvermijdelijk en licht de gelaagdheid en complexiteit van de mens kan voelen.
Dan land je na enkele dagen – harder dan gehoopt – terug in je dagelijkse bezigheden. Weg die warme hartelijkheid, weg die evidente charmes, weg die warme temperaturen, weg die verrassende observaties. En de schone lei waarmee je elke dag opnieuw begint. En dan zitten we terug in afspraken, deadlines, richtlijnen, verwachtingen, wind en regen, geslotenheid en oordeel. Verbluffend wat de context doet.
We hebben de keuze. Met de jaren leggen we onze verschillende lagen bloot, net als Rome, in al haar rijkdom en met de kwetsuren zichtbaar. Zodat het licht erop kan schijnen. Of we dekken ze toe. Zodat niemand ze merkt, ook jijzelf niet. En het leven schijnbaar eenvoudig zijn gangetje gaat. Terwijl je diep vanbinnen weet en voelt hoe donker en woelig het is.
