Dit is de overtreffende trap van “dweilen met de kraan open”. De zee opdweilen.
Een onmogelijke opdracht, maar ook een onmetelijk gevoel van eenzaamheid en machteloosheid in een indrukwekkend en ontroerend beeld (Mopping 2016) van de Nederlandse kunstenaar Jenny Ymker (1969).
Ik zag het recent in Villa Empain als deel van de tentoonstelling “Water”. Het toont de zoekende, eenzame en verloren ziel in de huidige individualistische maatschappij. Jenny Ymker heeft door haar lange ervaring in de gezondheidszorg waar ze in contact kwam met Alzheimerpatiënten, een voorliefde ontwikkeld voor gevoelens van eenzaamheid, de kracht van isolatie en de acceptatie van terugtrekking.
De wereld die ze toont is die van haar verbeelding vanuit een vrouwelijk perspectief. Op een absurde manier toont ze mensen die de weg kwijt zijn en die vanuit hun verlangens de confrontatie met de wereld aangaan. Haar werken zijn het resultaat van performances, zonder publiek, met zichzelf als hoofdrolspeler die ze fotografisch documenteert en verwerkt tot gobelins. Dit zijn grote geweven schilderijen gemaakt van foto’s. Een heel bijzondere kijkervaring.
Jenny Ymker heeft aandacht voor de zoekende mens en beeldt een innerlijke, intieme wereld uit waarin ze haar bekommernis deelt en de kijker beroert met wat haar raakt en jouw verbeelding opent. Is het niet prachtig dat ze hierdoor de kwetsbare zoekende mens op een mooie manier zichtbaar maakt zodat deze de nodige erkenning krijgt en misschien ook wel erkenning bij de kijker teweegbrengt? Van de zoekende naar de vindende mens?
