Voor iemand die van stilte, rust, groen, de stad, verdieping, koeien, katten, boeken, verbinding, toewijding en diep denken houdt, is het geen verrassing fan te zijn van de Begijnen.
Begijnen waren vaak vrouwen die bewust alleenstaand waren. Hun gemeenschappen waren economisch onafhankelijk en deden zelfs de mannelijke gilden concurrentie aan. Ook de kerkelijke autoriteiten hadden het moeilijk met de ‘eigengereide’ Begijnen. Sommigen belandden zelfs op de brandstapel.
Wat zeker geen ambitie op zich bleek te zijn, maar ik vermoed dat er nogal wat eigentijdse vrouwen sympathie voelen voor die moedige vrouwen.
Het Begijnhof in Sint-Amandsberg bestaat dit jaar 150 jaar. Nog steeds is het een bijzondere en spirituele stilteplek aan de rand van de stad. Een plek vol geschiedenis waar vandaag wordt gewoond en gewerkt en waar verbinding en emancipatie een grote rol blijven spelen. Nog tot eind september kan je er genieten van de bijzondere zomerexpo “In de luwte van het hof” waar artiesten in dialoog gaan met de context en verfrissend werk tonen.
Hoe raar moeten die Begijnen zich toen gevoeld hebben in de samenleving? Als individu zullen ze zich zeker anders gevoeld hebben, maar eens verenigd in hun hoven was er vast veel samenhorigheid, erkenning, verbinding en wellicht ook een gezonde portie spanning. Wat me vragen doet stellen bij de waarde van het individu en het collectief. En hoe ze samen prachtige verwezenlijkingen mogelijk maken. Het één lijkt niet zonder het ander mogelijk te zijn.
Ben jij ook gefascineerd door de Begijnen? In deze #weetikveel podcast leer je dat je niet Begijntjes mag zeggen. En nog veel meer.
2 antwoorden
Nog voor Re-story – waarvan het hoofdkwartier gevestigd is in het Begijnhof in Sint-Amandsberg – waren de begijnen al “brat”, in feite.
Re-story was “brat” avant- la- lettre !
Deze zomer ontstond een heuse hype rond “Brat”, het gelijknamige album van de Britse popster Carli XCX, de artiestennaam van Charlotte Aitchison.
In het Engels verwijst “brat” naar een jong kind dat zich vervelend of onbeleefd gedraagt en het verwende nest uithangt. Het wordt meestal gebruikt in een negatieve context om kinderen en soms volwassenen te beschrijven die veeleisend, irritant of ongecontroleerd zijn.
Maar met slimme marketing heeft Carli XCX er een Re-story rond gecreëerd. De zangeres gebruikte bijvoorbeeld bij de lancering van haar album geen beelden van zichzelf en ging zo tegen de “alles is imago”-trend van de popwereld in.
Ze doorbrak de conventies, de regels en de verwachtingen. Zonder zich daar iets van aan te trekken. “Brat” staat in het nieuwe verhaal, de herschreven betekenis, dan ook voor het omarmen van de eigen imperfecties en het loslaten van de druk om aan maatschappelijke normen te voldoen.
In een wereld die in volle chaos verkeert en waarin de meeste jongeren volop zoekende zijn en blijk geven van een broze mentale gezondheid is het geen toeval dat “brat” omarmd en geknuffeld is, omdat het ook gaat om het omarmen van wat zorgeloos, gedurfd en zelfs rommelig is: een uiting van “niet-weten”.
Zelfs de Amerikaanse democratische presidentskandidate Kamala Harris werd, nadat ze het stokje overnam van Joe Biden, met “brat” geassocieerd omdat ze in staat was de status quo uit te dagen en omdat ze mogelijk als eerste vrouwelijke presidente van kleur de normen op hun kop zet.
Als ik terugkijk op de vier jaar waarin Mischa Verheijden, Elke Leyman, ikzelf en onze 120 coöperanten met Re-story
bezig zijn, kan ik niet anders dan denken dat wij “brat” avant-la-lettre zijn geweest: onconventioneel omdat we als journalistiek platform werken rond inspiratie, interactie en implementatie om impact te creëren. Maar ook anders kijkend en voortdurend zoekend om de twee kanten van een medaille en de zes kanten van een kubus te zien.
Om zo uiteindelijk het ultieme doel te bereiken, waar ik het gisteren ook in een boeiend gesprek met Anouk Lagae over had : het mens- en wereldbeeld veranderen, zodat iedereen in balans kan zijn en de verbinding met zichzelf, met anderen en met de natuur kan herstellen.
Jullie zijn met Re-story “brat” avant-la-lettre. Naar een wereld – en mensbeeld in balans en in verbinding met zichzelf, anderen en de natuur, is precies ook wat Gabor Maté in “De mythe van normaal” bepleit. De mens als biospychosociaal wezen kan op die manier floreren, en niet in de huidige mythe van normaal.