Deel dit bericht

Een tijger en een jachtluipaard kwamen op het juiste moment samen op mijn pad. Alsof ze een stiekeme dubbeldate hadden en hun krachten bundelden om hun gedeelde onuitgesproken boodschap op me over te brengen. Ze lagen beide al een hele poos op de loer. En dat onder de vorm van twee boeken die geduldig hun kans afwachtten. Het één fysiek op mijn nachtkastje, het ander als een titel in mijn online wishlist van de bib. Een weekje rust aan zee gaf ze de ruimte me samen te besluipen. Zachtjes, bedachtzaam, zonder me uit het oog te verliezen, alsof het altijd al zo bedoeld was. Ze besprongen me niet, maar blijven om me heen cirkelen. En er is geen ontsnappen aan. Want nu begeef ik me op hun territorium. Buiten de kooi.

  • Daar waar schaamteloosheid een spirituele gewoonte geworden is.
  • Daar waar je alles mag voelen. En niet alleen geluk of de positieve emoties. Ook de pijnlijke emoties. Die zijn er niet om opgelost te worden, of verdoofd, verstopt of genegeerd. Neen alles voelen. Daar draait het menszijn om. En niet om gelukkig zijn.
  • Daar waar je weet dat er onder al dat voelen, in de stilte die je erna schept, een diep weten schuilt dat je gids is naar een mooi en waarachtig leven.
  • Daar waar de kracht van de verbeelding centraal staat. Want eens je je voor kan stellen hoe je mooie en waarachtige leven eruitziet, is er geen weg terug. En ben je onvermijdelijk bereid te verliezen wat niet waarachtig is.
  • En daar is geen plaats voor beheersing. We beheersen onszelf of we houden van onszelf, maar het kan niet allebei. Liefde is het omgekeerde van beheersing. Voor liefde heb je vertrouwen nodig.

En dat, dat kwam het jachtluipaard me vertellen via de stem van Glennon Doyle in ”Ongetemd leven”. Het fluistert nog steeds:

Hoe dapperder je bent, hoe meer geluk je hebt.

Nogal Amerikaans, maar dat wordt mooi gebalanceerd met de 16de eeuwse Italiaanse context rond de tijger. Want die speelt een symbolische rol op de achtergrond in “Het huwelijksportret” van Maggie O’Farrell. De tijger, gevangen en opgesloten in het souterrain van het palazzo van de groothertog van Florence in de 16de eeuw, roept het vrije, natuurlijke, verbonden, wilde leven op voor de jonge Lucrezia die er even haar hand op mag leggen. Maar dan uitgehuwelijkt wordt naar Ferrara om daar de dynastie van een erfgenaam te voorzien. Wat haar toekomst heel onzeker maakt. En waar de kunst, de verbeelding haar dapper in leven houdt en redt van een onzichtbare dood. En het leven haar alles schenkt. Ongekooid deze keer.

"Ongetemd leven" van Glennon Doyle en "Het Huwelijksportret" van Maggie O'Farrell

4 antwoorden

  1. Hey Charlotte,
    Fijn dat ‘ongetemd leven’ zo beklijft! Het is het boek dat ik gebruik als inspiratie voor mijn Rewild Yourself Retreats en waaruit ik stukjes lees en deel in sommige trajecten. Het bracht mij persoonlijk ook veel. Vooral het stuk over ‘laat het branden’ vind ik meha-krachtig en inspirerend!
    Dat wou ik even delen…
    En ook: Een vurig, wild, ongetemd nieuw levensjaar gewenst!!
    Marian

    1. Ja, de bereidheid “to burn it down” is heel krachtig, en een voorwaarde, maar niet evident. Niet iedereen kan makkelijk loslaten wat niet (meer) past. Dank je voor je vurige wens, komt goed 🔥🤩

  2. Twee mooie boeken- en levenstips!
    Gefeliciteerd met je verjaardag en dank voor jouw regelmatige blogcadeautjes, Charlotte! 🙂

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ontvang de nieuwsbrief

Tweemaandelijks inspiratie in persoonlijke ontwikkeling voor ondernemers en leiders inclusief het gratis ebook “Waarom de meeste ondernemers werken met mensen moeilijk vinden. En hoe dat niet zo hoeft te zijn.”