Stil leven

Vorig weekend genoot ik ontzettend van de Biënnale van Venetië en de betoverende, ondergelopen stad. Opnieuw in uitstekend gezelschap. Het recept voor enkele onvergetelijke ervaringen. Eén daarvan was het bezoek aan de solotentoonstelling “La Pelle” van Luc Tuymans in het indrukwekkende Palazzo Grassi langs Canal Grande.

Still Life, 2002, olieverf op doek, 347,8 x 502,5 cm, Pinault Collection

Dit intiem stilleven (het toont enkele vruchten met een kan water op de achtergrond) op monumentaal formaat werd voor het eerst getoond op Documenta 11 in Kassel in 2002 waar de tragedie van 9/11 in New York alom aanwezig was. Tuymans gelooft dat kunst er niet is om de realiteit te illustreren, maar wel om ze in perspectief te plaatsen. Dat het niet reageert op een feit of gebeurtenis, maar het wel op een alarmerende, mysterieuze of bevragende manier aanbiedt aan de kijker. Zodat wat telt niet het onderwerp zelf is, maar wel hoe het wordt behandeld. Dit fascinerende stilleven – met stilistische verwijzingen naar Cézanne – toont wat er is voorbij goed en kwaad. Is het tragedie, instorting, stof…? Of de volharding verder te leven en verder te doen, ondanks alles, om terug te groeien, andere perspectieven te verkennen en jezelf te herdenken? Nog steeds in leven.

Ik spreek nogal wat mensen te midden van die wankele heruitvindingsfase. En dat is zo mooi om te zien. Vertrekkende van hun kern, van wat er rest wanneer er een deel van hun loopbaan voelt als verloren, afgelopen of onvruchtbaar, gaan ze op zoek naar hun eigen stem. Vanuit die kern, vanuit hun tegenstellingen zoals hun groot zijn maar zich klein voelen, of hun enorm gewaardeerde impact en schijnbaar gebrek aan een eigen methode verkennen ze het vruchtbare terrein voor hun nieuwe verhaal waar hun stem kan groeien. Door het monumentaal uitvergroten van hun grote wezen en hun kleine kantjes, beginnen ze zich te tonen. In stilte. Voorzichtig. Van kwetsbaarheid naar kracht. Prachtig onderweg naar hun nieuwe zelf.

2 reacties op “Stil leven

  1. Dankjewel Charlotte, die ‘heruitvindingsfase’ heb ik met jou mogen ervaren en het was een mooi proces. Ik zou het niet beter onder woorden hebben kunnen brengen zoals jij het omschrijft. Ook jij bent een ‘woordkunstenaar’!

    1. Dag Alda, dank je voor je mooie feedback, het verwarmt mijn hart. vele groetjes Charlotte

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *