Hoor je jezelf ook wel eens zeggen dat je in je hoofd leeft? Om dan stilletjes te bedenken dat die wel overdachte actie te dikwijls uit blijft? Anderen vechten tegen de idee hun gevoelens meer te laten meespelen. Maar hoe dan in Godsnaam? Of begin je ook te geloven dat je liever wat meer in je lichaam zakt, naar je buik toe? Enfin, het middelpunt van ons zijn ligt voor nogal wat creatieve geesten in ons hoofd. En dat kan ons al eens uit balans brengen (zou ik kunnen schetsen, dan zou ik het hier zeker doen, maar kom, dat is zoiets dat bij een gedachte blijft).
Elke ervaring is de combinatie van denken, voelen en doen. En het één krijgt wel eens de bovenhand op het ander. Nu krijg ik sterk de indruk dat we vandaag bijna een aversie tegen denken aan het kweken zijn. Natuurlijk, we zijn overbewuste wezens, dus onze sterkte is meteen ook onze zwakte. En wanneer we eens grondig uit balans geraakten, hebben we de neiging door te slaan in de andere richting. Een beetje zoals slingeren rond je nulpunt. Maar zoals in zoveel is het denken en voelen en doen natuurlijk. Dus lang leve de nuancering.
Al kies ik er vandaag voor ons denken hier eens kort te bejubelen door te verwijzen naar een prachtige beeldspraak uit de meesterlijke trilogie “1q84” van Haruki Murakami. Hij omschrijft op een treffende manier zo’n intens denkmoment wanneer het personage Ushikawa ten einde raad is.
“… En als Ushikawa geen goed idee kreeg, nam hij altijd een lang bad … Gewoontegetrouw maakte Ushikawa de ene helft van zijn bewustzijn leeg en liet die helemaal rusten. De muziek van Sibelius en David Oistrachs vioolspel passeerden voornamelijk door de lege helft… en kon rustig de muziek het ene oor in en het andere oor uit laten gaan terwijl hij in de helft van zijn bewustzijn die niet leeg was zijn gedachten de vrije loop liet.
Want op zulke momenten hield hij er niet van zichzelf tot één onderwerp te beperken. Hij gaf zijn gedachten de ruimte, alsof ze een meute honden waren die hij liet rondrennen over een wijde vlakte. Ze konden gaan en staan en doen wat ze wilden, zei hij, en verder keek hij niet naar ze om. Hijzelf zakte tot aan zijn hals in het water, deed zijn ogen dicht en soesde weg. Het was zelfs onduidelijk of hij de muziek wel hoorde. De honden sprongen wild in het rond, rolden een heuvel af, zaten elkaar onvermoeibaar achterna, zetten een vruchteloze achtervolging in op een eekhoorn, kwamen onder de modder te zitten en daarna onder het gras, en toen ze uitgeput terugkwamen, aaide Ushikawa ze over de kop en deed ze hun halsband weer om. Tegen die tijd was de muziek ook afgelopen.”
Laat je gedachten gerust de vrije loop. Daarvoor dienen ze trouwens. Maar niet voortdurend. Geef ze een bepaalde ruimte en tijd. Wees er blij mee en doe ze dan de halsband weer om.
6 antwoorden
Dankjewel voor deze doordenker, Charlotte!
En ik heb goesting gekregen om eens wat van Haruki Murakami te lezen! 😉
Dubbel plezier, geniet ervan Wim. groetjes Charlotte
Wat een mooie beeldspraak van Murakami: het bad om je in te laten rusten, de muziek die ‘de helft van het bewustzijn’ mag inpalmen en dan die honden die mogen ronddol(l)en in de andere helft. En het wondere is dat je zo’n beelden overal mee naartoe kunt nemen en ze waar en wanneer ook kunt oproepen om even ‘op de vrije loop’ te gaan.
Bedankt voor deze bijdrage, Charlotte.
Graag gedaan, toen ik het las was het te mooi om te laten liggen. Fijn weekend
Voor mij hebben de lange uren in het zadel hetzelfde effect. Een mogelijkheid om te ‘on-denken’, om gedachten ongecontroleerd hun gang te gaan. Tijd doorbrengen op de fiets is zo een onmisbaar deel van een gezonde werk-en leefroutine geworden.
Toch interessant om te merken hoe de één er graag het lichaam bij beweegt en de ander niet. Voor mij is het het lopen dat dit doet. Zoals je zegt Philippe, gedachten ongecontroleerd hun gang laten gaan. Alsof die op plaatsen en hoekjes in mijn hoofd moeten komen waar ze nooit eerder waren. En dat gebeurt dan bij het lopen.