Onlangs kreeg ik van een klant het kort interview “Go a little further” op Goalcast met David Bowie doorgestuurd. Het start met de algemeen filosofische maar pertinente vraag: “wat is de reden dat je initieel begon te doen wat je nu doet?”
Wanneer je er vanop een afstand (lees een pak jaren later) op terug kijkt, kan je vast een zinvol antwoord formuleren. Maar wanneer je midden in dat proces zit, kan je enkel zoeken naar het antwoord. Er spelen omgevingsfactoren, je oplossingsgericht denken werkt mee in je keuzes, soms zijn het kansen die bepalend zijn enz. Maar vaak is het één of ander gevoel, een onweerstaanbare drang van een vaag idee een plan te maken en het concreet uit te werken. Zonder te weten wat het precies zal worden (Of je denkt het te weten maar dan blijkt het meestal niet zo te lopen). Je omgeving fronst, gaat bedachtzaam achterover leunen of vuurt een hoop lastige vragen en goedbedoeld advies op je af. En toch filter je dat en ga je door. Door om het te ontdekken. Zonder goed te begrijpen waarom eigenlijk.
Volgens David Bowie heeft het te maken met het volgende. Er is iets binnen in jezelf waarvan je voelt dat, als je het kan manifesteren, je een beter inzicht krijgt in jezelf en de manier waarop je je verhoudt tot de maatschappij. Mooi wel. En waar denk ik. (Ik ben intussen wat jaren opgeschoten en terugblikken begint zo’n beetje te lukken.)
Authenticiteit is het thema van de Deense filosoof Soren Kierkegaard (1813 – 1855). Hij benadrukt in zijn filosofisch werk de persoonlijke keuzes en betrokkenheid en pleit voor trouw aan jezelf. Hij was een dandy en een kluizenaar en ontdekt dat “worden wie je bent” in de eenzaamheid van het hart plaatsvindt, in het conflict dat wij met onszelf kunnen hebben en in de blinde sprong die wij moeten wagen bij het maken van de keuzes die bepalend zullen zijn voor ons leven. Al valt het leven slechts achterwaarts te begrijpen, maar moet het voorwaarts geleefd worden. Beter kon hij zijn tragiek van het leven niet verwoorden.
David Bowie gaat dan nog wat verder met een pleidooi om telkens een stapje verder het water in te gaan. Uit je comfortzone, in een ontwikkelingszone. Tot daar waar je net bodem onder je voeten verliest. Dan ben je op de juiste plaats om iets heel spannends te verwezenlijken.
Dus als je het niet kan duiden, het niet begrijpt, niet onder woorden kan brengen, of het misschien alleen maar kan voelen, bewegen of op de één of andere manier kan uitdrukken, laat het zo zijn. Ook al maakt het je soms bang, onzeker en nerveus, laat dat dan net een bevestiging zijn dat je diepe kern, je innerlijk kompas je stuurt. Dat is helemaal goed. Blijf in de actie en vertrouw erop dat je het later, wanneer je terugkijkt, wellicht zal begrijpen.
Bron:Jan-Hendrik Bakker, In stilte. Een filosofie van de afzondering, Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam/Antwerpen, 2015.
4 antwoorden
Mooie reflectie! Dank, Charlotte!
Dank je Philippe en fijne werkweek!
Mooi artikel ! Kanttekening : ‘worden wie je bent’ is dan wel deels afhankelijk van persoonlijke keuzen die je maakt, maar wel binnen een omgeving die overrompeld wordt door honderden toevalligheden die jou, per definitie, dan ook overkomen.
Dank je voor je aanvulling Kris. Die omgeving en toevalligheden overkomen ons, en ze bepalen ons ook. De invloed van omgeving wordt vaak onderschat. Dat maakt het dikwijls ook zo moeilijk om te “worden wie je bent”. En net daarvoor is durf nodig. En vertrouwen. En tijd. In ieders dosering. groetjes Charlotte