Instead of wondering when your next vacation is, maybe you should set up a life you don’t need to escape from. (Seth Godin)
Deze blogpost is op risico versleten te worden voor een meme. Ik weet het (volgens mijn kapper heb ik intussen één vierde grijze haren, maar dat volledig terzijde), maar ik ga het er toch op wagen. Want ik begin het te geloven. Echt waar. En het is verbazingwekkend. Maar we zijn zo levenslustig, gulzig, benieuwd en ontwikkeld, dat we niet meer weten hoe het voelt om uitgerust te zijn. Dat we misschien zelfs niet meer weten hoe te rusten.
We spreken van een succes als we gedurende de ganse week elke nacht zeven à acht uur slapen. Terwijl slaap het belangrijkste is voor onze energie en veerkracht. Voor sommigen is het onmogelijk stil te zitten. Velen hebben er een cursus meditatie voor nodig. Voor nog anderen is het uitzonderlijk. En voor velen een herkenbaar verlangen, die rust. We laten ons overspoelen door informatie en afspraken. En zijn bang voor de leegte. Herkenbaar?
Ons reptielenbrein (de oudste laag in onze hersenen, die we gemeenschappelijk hebben met dieren en verantwoordelijk is voor onze primaire overlevingsdrang) krijgt onvoldoende rust, gewoonweg omdat we er niet meer in slagen het te laten rusten volgens dr. Luc Swinnen. En zolang dat niet gebeurt, lukt het de mens niet om rustig na te denken, laat staan te mediteren of aan mindfulness te doen. Het is nochtans eenvoudig om dat reptielenbrein rust te geven. Dat kan door te bewegen in open lucht voor de sportievelingen, door ademhalingstechnieken (ook voor de minder sportievelingen), goed te slapen en deugddoend sociaal contact. Maar vooral door het vermijden van schermen (2 uur voor je gaat slapen). Door stilte in te bouwen en prikkels te weren. Zodat je brein niet steeds gelooft dat je mogelijks moet gaan vechten, vluchten of zal bevriezen. Maar dat het gelooft dat je veilig bent. Tijd voor vakantie zou je kunnen concluderen.
Naar aanloop van de vakantie ben ik alvast in de zomerliteratuur gedoken met Elena Ferrante (1943), het pseudoniem voor een Italiaans bestsellerauteur. Volgens Time magazine behoorde ze tot de 100 meest invloedrijke mensen van 2016.
“Ik geloof dat boeken, als ze geschreven zijn, hun auteurs niet meer nodig hebben. Als ze wat te zeggen hebben, zullen ze vroeg of laat lezers vinden”.
Dit schreef ze. De auteur van Dagen van verlating (2003), De verborgen dochter (2008), Kwellende liefde (2016) en de Napolitaanse romans De geniale vriendin (2013), De nieuwe achternaam (2015), Wie vlucht en wie blijft (2016) en Het verhaal van het verloren kind. En uit haar mond klinkt het als een waarheid van een koe. Maar in mijn gedachten voelt dit toch als een vluchtmaneuver. Maar dat heeft er mee te maken dat deze Napolitaanse romans, prachtige romans over het vrouwelijk bestaan en over vriendschap en rivaliteit Ferrante in en buiten Italië gelijk hebben gegeven. Critici, lezers en boekhandelaren in onder meer de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Spanje en Denemarken lopen over van enthousiasme voor de romans van deze auteur, van wie niemand wist wie zij is. Want Ferrante doet geen publieke optredens en liet zich niet interviewen, maar voor haar Italiaanse uitgevers maakte ze in 2015 een uitzondering.
Gedurende 25 jaar hield ze haar identiteit verborgen. Nu zou ze ontmaskerd zijn. En de lezers plus de literaire wereld zijn er nog niet uit of dit nu een goed of slecht iets is. In ieder geval, haar (of zijn? of hun?) rustbel is doorbroken. Jammer voor hen.
Benieuwd? #Ferrantefever toont je veel, onder andere dat duizenden kinderen reageerden op de HBO oproep voor een casting voor “De Geniale Vriendin”. Gedaan met de rust voor die jongens en meisjes. Maar straks is het vakantie. Ook voor hen.
