Na een weekje vakantie met ons gezin, het opvolgen van mijn mailbox en maken van mijn weekplanning op zondagavond, ging ik afgelopen maandag terug ontspannen aan het werk. Tegen het einde van de dag kwam ik tot de ontstellende vaststelling dat ik eindelijk de rust voelde waar ik zo naar verlangde.
Het zal misschien anders zijn voor jou, maar ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige gedachten en verlangens. Soms verlang ik naar veel informatie, inspiratie en contact. Soms naar absolute leegte en stilte. Er zijn dagen dat ik uit bed spring omdat de zon schijnt, er blauwe hemel is en ik er op uit wil trekken. En er zijn dagen dat ik liever thuis blijf hangen, rustig lezend, knuffelend, thee drinkend en snoepend. Meestal krijg ik energie van mijn werk, en toch verlang in naar vakantie. Ik vind een houvast in structuur en routine, en verlang intens naar vrijheid. Ik ben gedisciplineerd en ben trots op een stevige portie wilskracht. Maar ben even goed lui en afwachtend. Samenwerken vind ik heerlijk. Maar niet altijd. Soms is solo zoveel beter. Ik doe doe doe, maar soms kan ik alleen maar voelen. Ik noem me graag een positivo, maar er zijn dagen dat ik dat zelf niet geloof. Ik geloof in de goedheid van de mens en de kracht van de natuur. Maar soms geloof ik in helemaal niks meer. Alles is dubbel. It’s complicated.
En dat houdt me nu al de hele week bezig. Het werkt op mijn systeem. Want ik voel er ook schaamte bij. Misschien ben ik niet goed in ‘op vakantie gaan met ons gezin’ maar wel heel goed in mijn werk? Sommigen zullen me (onterecht) verdenken van een grotere liefde voor mijn werk dan voor mijn gezin. Of ik kom in ieder geval over als een complexe madam. Maar dat is te eenvoudig gesteld. Het zal eerder te maken hebben met die constante innerlijke dialoog omdat ik geloof dat ik op vakantie met ons gezin voor vier moet denken. En geloof me, ik sta alleen in die overtuiging, helemaal alleen.
“The monologue that runs in our brain is loud. It’s heavy-metal loud compared to the quiet signals we get from the rest of the world. (Seth Godin)”
De vraag is maar wanneer je in flow bent. Mijn vaste ingrediënten hiervoor zijn intermenselijke aandacht, een talige context, een duidelijke structuur, zelfs een portie voorspelbaarheid, een mooie omgeving, ruimte voor beweging en ook tijd alleen met mijn vingers op het klavier. En dan kan ik rust vinden en krijgt mijn creativiteit ruimte. Wat is er nodig in jouw systeem om flow te vinden? Wat zijn jouw vaste flow ingrediënten wetende dat we allen complexe menselijke wezens zijn vol tegenstrijdigheden?